Νέος στην Ελλάδα του 2012

Διαβάστε ένα άρθρο που αφορά όλους τους νέους...
Έχω βαρεθεί κάθε φορά που αποφασίζω να ανοίξω την τηλεόραση να πέφτω πάνω σε πολιτικάντηδες άνω των 50 ετών να φλυαρούν επί μακρόν για τις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις της χώρας, το ΔΝΤ, τη γερμανική «κατοχή» και την αποχώρηση απʼ την Ευρωζώνη.


Κοιτώντας τους αναρωτιέμαι γιατί οι «αμερόληπτοι» δημοσιογράφοι των μεγάλων καναλιών δεν καλούν ποτέ νέους ανθρώπους να μιλήσουν, αλλά «ευυπόληπτους» πολιτικούς, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά είναι να σφίγγουν τον κόμπο της γραβάτας τους και να κατηγορούν ο ένας τον άλλον.

Αναρωτήθηκαν όλοι αυτοί πώς είναι να είσαι νέος 20 ετών και άνω στην Ελλάδα του 2012; Μας είπαν πως είμαστε η γενιά των 700 ευρώ και λίγο καιρό αργότερα πήραμε «προαγωγή» σε γενιά των 420 ευρώ. Κανείς από αυτούς δε γύρισε να πει λέξη, παρά μόνο όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν άρχισαν να μας μιλάνε για θυσίες, τις οποίες σαφώς δεν πληρώνει όποιος έχει λεφτά στο εξωτερικό, αλλά όλοι εκείνοι που σε βάρος τους θησαύριζαν. Τι πιο δίκαιο, άλλωστε! Εμάς δε μας ρώτησε κανείς, απλά μας ανακοίνωσαν ότι είναι απαραίτητο να λιμοκτονήσουμε, προκειμένου να σωθεί η χώρα, άσχετα αν αυτοί τρώνε με χρυσά κουτάλια.

Δεν κάνω πολιτική, ούτε επιρρίπτω ευθύνες σε καμία κυβέρνηση και κανέναν εκλεγμένο. Δε με ενδιαφέρει αν πίσω από την καταστροφή βρίσκονται 300 ή 1300, ούτε το πρόβλημά μου είναι αν κατατάσσομαι στη γενιά των 700 ευρώ που μειώθηκαν σε 420. Χειρότερο είναι να ανήκεις στη γενιά που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ!

Ας τα πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή. Γεννηθήκαμε σε μια οικονομικά καλή εποχή. Όποιος δούλευε, έπαιρνε έναν ικανοποιητικό μισθό και όποιος «μας δούλευε», έπαιρνε και πολλά bonus. Μεγαλώσαμε με το αθάνατο πλέον σλόγκαν «λεφτά υπάρχουν», σε μια περίοδο που οι γνώσεις του σχολείου δεν ήταν αρκετές και εμπλουτίζονταν με φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, υπολογιστές, πτυχία, μεταπτυχιακά και κάθε εφόδιο που ο καθένας μπορούσε να εξασφαλίσει πριν βγει στην αγορά εργασίας. Πλέον, όμως, η ανεργία έφτασε στα ύψη και η δική μου γενιά καταδικάστηκε να αποτύχει πριν καν δοκιμάσει την τύχη της. Η ουρά του ΟΑΕΔ ατελείωτη και όσοι δεν είναι περασμένοι στα μητρώα, καλούνται να επιβιώσουν με πενιχρές αποδοχές.

Οι περισσότεροι συνομήλικοί μου, ηλικίας από 20 μέχρι 30 ετών, έμαθαν από μικροί να μη γίνονται βάρος και ξεκίνησαν να δουλεύουν από τα 17 τους, για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους και να μην επιβαρύνουν τους γονείς τους- που τώρα πια, εκτός από τους φόρους, αναγκάζονται να πληρώνουν και χαράτσια. Μόνο τον αέρα που αναπνέουμε δεν έχουν φορολογήσει ακόμη, αλλά μη τους βάζω ιδέες καλύτερα... Η δική μου γενιά, λοιπόν, ξέρει πολύ καλά να διαχειρίζεται τα οικονομικά της και να μη σπαταλά ασύστολα χρήματα για τα οποία μόχθησε. Κυρίως, όμως, ξέρει να περνάει καλά χωρίς να στερείται. Θα βγούμε 1-2 φορές τη βδομάδα, θα μαζευτούμε σε σπίτια, αυλές και μπαλκόνια μαζί με κρασάκι, μεζεδάκια, ταινιούλες και καλή παρέα, όπως έκαναν οι γονείς μας και οι παππούδες μας. Τι ομορφότερο από το να συσφίγγονται οι σχέσεις της παρέας με κουβεντούλα, αστεία και πολλά γέλια! Βέβαια, από αυτές τις μαζώξεις δε λείπουν σχεδόν ποτέ οι συζητήσεις για το μέλλον μας, όσο κι αν δε μας επιτρέπεται να ονειρευόμαστε! Προγραμματίζουμε τη ζωή μας με τα σημερινά δεδομένα και το μόνο που αλλάζει είναι οι επιλογές μας, που γίνονται πιο λιτές και προσγειωμένες.

Όπως όλος ο κόσμος, έτσι και εμείς γίναμε θεατές της σύλληψης ενός μεγαλοπολιτικού, καθώς και της οικογένειάς του, που παραλίγο να κυβερνήσει τη χώρα. Ενός ανθρώπου που χωρίς ντροπή έκλεβε τη δημόσια περιουσία, καταχράστηκε την εξουσία που του έδωσε ο λαός και πλούτιζε εις βάρος κάθε φορολογούμενου, ενώ όσοι το γνώριζαν συγκάλυπταν τις πράξεις του, παίρνοντας μερίδιο από τις απάτες. Κάποιοι, μάλιστα, ίσως πιο φιλεύσπλαχνοι από μας, έδειξαν οίκτο για την κατάσταση των συλληφθέντων. Η δική μου γενιά, όμως, δε δείχνει κανενός είδους συμπόνια (όχι επειδή δεν έχει ανθρωπιά), γιατί εξαιτίας αυτού και πολλών άλλων αναγκαζόμαστε -στην καλύτερη περίπτωση- να κάνουμε 2 και 3 δουλειές, ενώ οι λιγότερο τυχεροί να μην εργάζονται καν. Αναγκαζόμαστε να υπομένουμε την εκμετάλλευση και την κακομεταχείριση των εργοδοτών, να εργαζόμαστε 12ωρα για εξευτελιστικά μεροκάματα, να επιστρέφουμε στο πατρικό μας, το χειρότερο όμως είναι που η ζωή μας δεν έχει πια σκοπό τη δημιουργία οικογένειας και είμαστε αναγκασμένοι για να επιβιώσουμε να εγκαταλείψουμε τον τόπο μας και τους δικούς μας, ψάχνοντας στο εξωτερικό την ευκαιρία που μας στέρησαν. Όταν η Ελλάδα «τρώει» τα παιδιά της, πώς είναι δυνατόν αριστούχοι μαθητές και λαμπροί επιστήμονες να διαπρέψουν εδώ;

Η δική μου γενιά είναι αυτή που βρίσκεται σε δίλημμα. Καλείται να επιλέξει αν θα διεκδικήσει όσα της ανήκουν, παραμένοντας στη χώρα παρά τις δυσκολίες που θα προκύψουν, ή αν θα μεταναστεύσει, διαγράφοντας το παρελθόν και ξεκινώντας μια νέα ζωή σε κάποια άλλη χώρα και κάνοντας πράξη τα όνειρά της. Ποιος, όμως, μπορεί να μας απαντήσει σε αυτό το ερώτημα;






Πηγή:mustmagazine.gr