Γιατί τσουγκρίζουμε τα ποτήρια και λέμε στην υγειά μας;

Το κάνουμε όλοι: Tσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας και λέμε στην υγειά μας. Γιατί όμως το κάνουμε αυτό; Πως καθιερώθηκε αυτό το εθιμοτυπικό, ξέρετε;
Μία παρέα σε μία ταβέρνα. Έχουν φυσικά παραγγείλει το κρασάκι τους και από εκείνη τη στιγμή και μετά… «Γειά μαςςς!!», τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους και λένε στην υγειά μας.
Αλλά από που ξεκίνησε αυτό το εθιμοτυπικό; Καλό το κρασάκι και συνοδεύεται και από την καλύτερη ίσως ευχή: να πίνουμε και να έχουμε την υγεία μας! Λογικό μιας και έρευνες έχουν αποδειξει τις ευεργετικές ικανότητες του κρασιού – με μέτρο φυσικά, όχι σε μεγάλες ποσότητες. Οπότε για να ισχύει αυτή η ευχή που λέμε, ε, ας μην το παρακάνουμε κιολας.



Το εν λόγω εθιμοτυπικό έχει τις ρίζες του στον μεσαίωνα, τότε που οι κούπες σερβίρονταν ξέχειλες και γεμάτες αγνό και γευστικό κρασί, και μάλιστα ξεκίνησε από την αριστοκρατία της εποχής, βασιλείς και λοιπούς.
Τότε δεν τσούγκριζαν απλά τα ποτήρια ωστέ να ακουστεί μόνο ο ήχος του γυαλιού, αλλα γινόταν με δύναμη και τα ποτά αναπηδούσαν μέσα και έξω από την κούπα. Σκοπός του τσουγκρίσματος είναι ουσιαστικά να πέσει λίγο ποτό από το ένα ποτήρι στο άλλο, μία «ανταλλαγή» οίνου δηλαδή.
Με αυτόν τον τρόπο και οι δύο συν-πότες έπιναν κ μία μικρή ποσότητα από το κρασί του φίλου τους.

Αλλά γιατί γινόταν αυτό;

Λόγω λοιπόν των αξιωμάτων που κατείχαν, πολλοί τους φθονούσαν.
Με αυτόν τον τρόπο ήτανε σίγουροι ότι ο οικοδεσπότης δεν θα προσπαθούσε να τους δηλητηριάσει ρίχνοντας δολοφονικά υγρά στο κρασί τους, μιας και οι δύο θα πίνανε από το ίδιο «μείγμα» κρασιού!




Αποτέλεσμα…

Ο επίδοξος δολοφόνος δεν θα μπορούσε να τους δηλητηριάσει με αυτόν τον τρόπο, γιατί θα δηλητηριαζόταν και αυτός!
Και έτσι έφτασε ως τις μέρες μας, ως παράδοση και ακόμα τσουκγράμε τα ποτήρια μας πριν πιούμε, λέγοντας αυτή την ευχή.
Και εις άλλα με υγεία!