ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ

Είναι τουλάχιστον άδικο να καλλιεργείται η πεποίθηση, κυρίως από συστημικά ΜΜΕ, ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Το επιχείρημα καταρρέει από μόνο του όταν αναλογιστεί κανείς την πορεία των δύο κομμάτων που διεκδικούν την κυβέρνηση αλλά και τις κοινωνικές συμμαχίες που αυτά θέλουν να εκπροσωπούν.

Οι εφτά μήνες διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη περίοδος διακυβέρνησης έξω από το πλαίσιο του μνημονίου. Μια προσπάθεια υλοποίησης ενός σχεδίου που στον πυρήνα του είχε τις ανάγκες των πολιτών.

Συνήθως λέγεται ότι το πρώτο νομοσχέδιο που καταθέτει μια κυβέρνηση δίνει και το στίγμα αλλά και την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει στην  διάρκεια της πορείας της.

Το δικό μας νομοσχέδιο ήταν αυτό της ανθρωπιστικής κρίσης.

Η αξιωματική αντιπολίτευση τόνιζε ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτή η κίνηση μονομερής ενέργεια και συνεπώς να «τινάξει» στον αέρα τις σχέσεις της χώρας με τους δανειστές. Αντ’ αυτού το ζήτημα της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα πήρε πανευρωπαϊκές διαστάσεις.

Όχι μόνο δεν ζητήθηκε η κατάργηση του νόμου, αλλά δια στόματος του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εξασφαλίστηκε επιπλέον χρηματοδότηση.

Η νίκη αυτή δεν ήταν μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν του ελληνικού αγωνιζόμενου λαού.

Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ουδέποτε έβαλε αυτό το θέμα στην ευρωπαϊκή ατζέντα, σφύριζε αδιάφορα και καλλιεργούσε μύθους περί «success story», βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της χώρας και αξιοποίηση της δημόσιας περιούσιας, όπως το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ.

Γιατί η διαφορά είναι τόσο μεγάλη;

Επειδή τα δύο κόμματα έχουν διαφορετικό στρατηγικό ορίζοντα, δηλαδή διαφορετικό όραμα για την ιδανική κοινωνία. Εμείς  στοχεύουμε στην εξάλειψη της φτώχειας, την κοινωνική δικαιοσύνη που αφορά κυρίως την αναδιανομή του εισοδήματος και την κοινωνική αλληλεγγύη, δημιουργώντας συνεχώς κινήματα για την από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης,

Ενώ αυτοί, θεωρούν ότι η ανάπτυξη θα έρθει μέσω της επίτευξης της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή απορρυθμίζοντας το εργασιακό πλαίσιο (επιστρατεύσεις, απαγόρευση απεργιών, ουσιαστική κατάργηση 8ώρου),μέσω του  ξεπουλήματος της δημόσιας περιούσιας και  δημιουργώντας μια Παιδεία στην υπηρεσία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας  και μια Υγεία για τους έχοντες.

Η Νέας Δημοκρατία διατείνεται ότι ο εθνικός στόχος της χώρας πρέπει να είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητάς της . Για να το πετύχει αυτό προτείνει να μειωθούν οι συντελεστές φορολόγησης για τις μεγάλες επιχειρήσεις, να απελευθερωθούν οι απολύσεις, να απαγορευθεί ο συνδικαλισμός και τέλος, να μειωθούν οι μισθοί για να μειωθεί και το εργασιακό κόστος μιας επιχείρησης  που θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα.

Είναι συνειδητή επιλογή για τη Νέα Δημοκρατία η υιοθέτηση αυτών των μέτρων.

Το ερώτημα που τίθεται σε αυτήν την περίπτωση είναι ποιος θα πληρώσει για το Κοινωνικό Κράτος;

Ποιος θα χρηματοδοτήσει δηλαδή την Υγεία, την Παιδεία και την κοινωνική ασφάλιση;

Εάν η Νέα Δημοκρατία είναι πρώτο κόμμα στις 20 Σεπτέμβρη, δύο ενδεχόμενα είναι πιθανά μεσοπρόθεσμα.

1 . Να καταργηθεί τελείως το κοινωνικό Κράτος, μέσω της ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, της Υγείας  και της δραματικής μείωσης των συντάξεων ή

2. Να επωμισθούν τα βάρη οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι  και οι μικροϊδιοκτήτες μέσω της φορολογίας.

Αυτές οι εκλογές θα κρίνουν την πορεία της χώρας για την επόμενη δεκαετία.

Δεν αφορούν μόνο το μνημόνιο, το οποίο είναι περίπου το 30% των πολιτικών μιας κυβέρνησης αλλά τη στρατηγική κατεύθυνση της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να τους σταματήσει.

Την Κυριακή στις 20 του Σεπτέμβρη τελειώνουμε με το παλιό.

Ξεκινάμε να σχεδιάζουμε το Αύριο.

*Υποψήφιος Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Κορινθίας