Η ζωή μας είναι, σε μεγάλο βαθμό, οι άνθρωποι που συναντάμε, που μας επηρεάζουν, που μεγαλώνουμε μαζί ή απέναντι. Στην σύντομη και ταχύτατη ζωή του Ayrton Senna οι άνθρωποι που τον “άγγιξαν” έστω και για ένα λεπτό είναι αμέτρητοι. Ο Βασίλης Τσακίρογλου, που μετά το δίτομο “A Deus”, με αφορμή τα 20 χρόνια από τον θάνατο του Ayrton Senna, επέστρεψε πέρυσι με το Senna – Το πνεύμα της Ταχύτητας το οποίο του χάρισε μία υποψηφιότητα στα Public Book Awards επιλέγει για λογαριασμό του WE 4+1 από αυτά τα πρόσωπα.
Ο χαμός του Senna άφησε τον Schumacher ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο, ο χρόνος άλλαξε το μεσημέρι της 1ης Μαΐου 1994 και ο Γερμανός ανέβηκε στο θρόνο της Φόρμουλα 1 εν μία νυκτί, από ένα πραξικόπημα της ειμαρμένης. Όσο βάσιμη και εάν είναι η εικασία ότι οι μονομαχίες ανάμεσα στον Ayrton και τον Schumacher θα αποτελούσαν το πιο ενδιαφέρον και αμφίρροπο ζήτημα της F1 -αρκεί να ζούσε ο Senna- τόσο αποτελεσματικά συγκαλύπτει το γεγονός ότι ο Schumacher είχε ήδη αποδείξει πως μπορούσε να χτυπηθεί στα ίσια με τον Ayrton. Ο Γερμανός δεν είχε κανένα σύμπλεγμα απέναντι στον Senna, όσο και εάν η προσωπικότητα του Ayrton είχε προσλάβει πλέον θρυλικές διαστάσεις. Όμως, ακριβώς επειδή η συζήτηση για το ποιος ήταν και θα ήταν καλύτερος από τους δύο πιλότους δεν οδηγεί σε κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα, πέρα από το εάν ο Schumacher είχε αναδειχθεί στον πιο επίφοβο σφετεριστή του Νο. 1 που κατείχε ο Senna το 1994, αυτό που θα πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι ο Γερμανός υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής του Senna, φυσικά στην τελευταία περίοδό της. Στους τρεις αγώνες του ’94, ο Schumacher ήταν αυτός που έσπρωχνε τον Ayrton να ξεπερνά τις εγγενείς μειονεξίες της Williams-Renault και να κλέβει τις πολ-ποζίσιον με υπερπροσπάθεια.
Εάν επιμένει κανείς να συγκρίνει τους δύο κορυφαίους πιλότους της δεκαετίας του '90, δύο περίπλοκες προσωπικότητες που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή στη Φόρμουλα 1, οι ειδικοί τείνουν να συμφωνήσουν με τον αφορισμό «ο Prost ήταν ο καλύτερος πιλότος της γενιάς του - αλλά ο Senna ήταν πιο γρήγορος». Οι δυο τους ήταν τόσο καλοί και τόσο συμπληρωματικά όμοιοι σε αυτό που επέλεξαν να κάνουν ώστε οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος των Γκραν Πρι ήταν πολύ μικρός για να τους χωρέσει και τους δύο. Ύστερα από δέκα χρόνια συνύπαρξης και τουλάχιστον πέντε άγριου ανταγωνισμού, συνειδητοποίησαν ότι οι δυο τους ήταν δεμένοι σαν σιαμαίοι, ότι ο ένας δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τον άλλον. «Τώρα θυμάμαι εκείνα τα χρόνια και σκέφτομαι: “Θεέ μου, πώς τα κάναμε όλα αυτά; Γιατί υποβάλαμε τους εαυτούς μας σε τέτοιες δοκιμασίες;” Σε κάποιες στιγμές έμοιαζε σαν ένα κακό όνειρο. Ίσως γιατί ήμασταν συνέχεια τόσο μπροστά από τους υπόλοιπους ώστε ήταν αναπόφευκτο να έχουμε προβλήματα μεταξύ μας, γιατί όμως θα έπρεπε να γίνει τόσο αδυσώπητο το όλο πράγμα; Παλιότερα έλεγα στον κόσμο: “Eίσαι οπαδός του Ayrton Senna; Μπράβο, πολύ ωραία – αλλά, σε παρακαλώ, μη με μισείς!” Το ίδιο ίσχυε και για τους δημοσιογράφους», λέει ο Prost. «Η πίεση που υφιστάμεθα τότε ήταν τόσο μεγάλη, τόσο απίστευτα μεγάλη... Εάν θα έπρεπε να τα ξαναπεράσουμε όλα αυτά από την αρχή, νομίζω ότι θα έλεγα στον Ayrton: “Άκου, είμαστε οι καλύτεροι, μπορούμε να ισοπεδώσουμε όλους τους υπόλοιπους!” Με πολλή εξυπνάδα θα μπορούσαμε να ζούμε ένα υπέροχο όνειρο. Ακόμη κι έτσι, όμως, έστω κι αν είχε ένα τραγικό τέλος, δεν είναι μια απίθανη ιστορία;» Αυτά έλεγε ο Prost στον Βρετανό δημοσιογράφο Nigel Roebuck, αναλαμβάνοντας το βάρος που μεταφέρει η στερνή γνώση στους επιζώντες. «Ανέκαθεν ο στόχος του Ayrton στη Φόρμουλα 1 ήταν να κερδίσει εμένα, να καταρρίψει τα δικά μου ρεκόρ».
Ο Alain Prost πιθανότατα ήξερε πολύ καλά τι έλεγε όταν δήλωνε ότι «ο Senna δεν θέλει απλώς να με νικήσει. Θέλει να με αφανίσει». [...] Βεβαίως, ο Prost επ’ ουδενί δεν διετέλεσε μόνο «το θύμα» και ο Ayrton δεν υπήρξε μόνο «ο κακός» της ιστορίας, δεν εκπλήρωσαν καν τους ρόλους τους ως «λογική» από τη μία και «συναίσθημα» από την άλλη. Αν και Νοτιοαμερικανός, ο Senna ήταν εξίσου ψυχρός με τον Prost, ενώ ο Γάλλος καθόλου σπάνια εμφανιζόταν τόσο αγχωμένος ώστε έτρωγε ψυχαναγκαστικά τα νύχια του έως πολύ βαθιά μέσα στη σάρκα των δακτύλων του. Σε ένα συμβολικό επίπεδο, οι δύο πρωταθλητές άλλαξαν επανειλημμένως αμοιβαία ρόλους, διατηρώντας μια ισορροπία «τρόμου».
Στις 13:52 της Παρασκευής 28 Σεπτεμβρίου στην πίστα της Χερέθ, στην Ισπανία, ο πιλότος της Lotus-Lamborghini Martin Donnelly, φτάνοντας με 5η σχέση, τέρμα γκάζι και περίπου 250 χμ./ώρα στην ανοιχτή δεξιά καμπή «Ferrari», δεν έστριψε ποτέ. Το μονοθέσιο του έσκασε -κυριολεκτικά- στα προστατευτικά κιγκλιδώματα στην έξοδο της στροφής. Το σημείο του ατυχήματος έμοιαζε με βομβαρδισμένη ζώνη, η Lotus είχε γίνει κομμάτια, σαν να είχε πατήσει νάρκη. [...] «Παρέλυσα» θυμάται ο Felix Muelas, ένας από τους αγωνιστικούς εφόρους σε εκείνο το GP. «Ένα ανθρώπινο κορμί ήταν πεσμένο στην πίστα, ακίνητο -ήμουν σίγουρος ότι ήταν νεκρός- με τις ζώνες ασφαλείας ακόμη δεμένες σε ένα κομμάτι από το αυτοκίνητο. Το ένα του πόδι ήταν προτεταμένο υπό γωνία, έχοντας συστραφεί. Από το μονοθέσιο υπήρχαν θραύσματα και κομμάτια παντού τριγύρω, που μας τραβούσαν την προσοχή καθώς, για μερικά δευτερόλεπτα, προσπαθήσαμε να αναπαραστήσουμε στο μυαλό μας το ατύχημα. Αμέσως όμως γυρίσαμε στον Martin Donnelly. “Τι στο διάολο έγινε εδώ;”»
Ο Senna, στο μεταξύ, βίωνε με το δικό του τρόπο αυτή την παρ’ ολίγον τραγωδία και υπάρχουν δύο, εξίσου σημαντικά, κεφάλαια στις ενέργειές του: Ό,τι έπραξε σε σχέση με το ατύχημα και όσα προσπάθησε να εξαγάγει από αυτό για μελλοντική χρήση.
Ο χρόνος του Senna σε αυτές τις πρώτες κατατακτήριες δοκιμές του ισπανικού GP ήταν 1'18'900 και ήταν κατά 7,5 δέκατα του δευτερολέπτου ταχύτερος από τον αμέσως επόμενο, τον Gerhard Berger. Η διαφορά αυτή ήταν ασύλληπτη, δεδομένης της αναστάτωσης που είχε προκαλέσει σε όλους τους πιλότους το ατύχημα του Donnelly, όχι όμως για τον Ayrton. Καθ’ οδόν προς την επίτευξη αυτής της επίδοσης, ο Senna χρειάστηκε να ακροβατήσει στο όριο, ελέγχοντας το μονοθέσιό του καθώς γλιστρούσε από το υπερβολικό γκάζι, με σχεδόν 300 χιλιόμετρα την ώρα, ακριβώς στη στροφή όπου είχε διαλυθεί η Lotus του Donnelly.
Ο Νuno Cobra, o προσωπικός προπονητής και εκπαιδευτής του Senna, τον καθοδήγησε στον έλεγχο του νου, εφαρμόζοντας κάποιες πρωτοποριακές -τόσο για τη Βραζιλία όσο και για την εποχή- μεθόδους νευρογλωσσικού προγραμματισμού. Μια χαρακτηριστική τέτοια πρακτική ήταν η νοερή αναπαράσταση του εκάστοτε στόχου. Ο Ayrton έμαθε να προβάλλει στην οθόνη του μυαλού του οτιδήποτε ετοιμαζόταν να πετύχει. Εάν, για παράδειγμα, ο άμεσος στόχος του ήταν η κατάκτηση της πολ-ποζίσιον, ο Senna αυτοσυγκεντρωνόταν πριν καν μπει στο μονοθέσιο και οδηγούσε νοερά, ελέγχοντας τον εαυτό του, το αυτοκίνητο και την κίνησή του σε σχέση με την πίστα και τις συνθήκες ως την τελευταία λεπτομέρεια - ακριβώς σαν να οδηγούσε πραγματικά.
Ο Nuno Cobra επέμενε ιδιαίτερα στον ορθολογικό έλεγχο του νου, κατακρίνοντας τη φυσική τάση των Βραζιλιάνων να επαφίενται, σχεδόν ολοκληρωτικά, στο ένστικτό τους. Σχετικά με το ζήτημα αυτό και μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, όταν ο Lewis Hamilton έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις στους πρώτους αγώνες της καριέρας του στη Φόρμουλα 1 το 2007, κάποιοι άρχισαν να αναζητούν εξηγήσεις σε κάποιες πολύ ιδιαίτερες, εξελιγμένες τεχνικές προγραμματισμού της παρεγκεφαλίδας, εκεί όπου βρίσκεται το κέντρο ελέγχου όλων των ενστικτωδών ενεργειών του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ευτυχώς όμως ο Hamilton πολύ σύντομα άρχισε να υποπίπτει σε κάθε είδους σφάλματα, εντός και εκτός πίστας, κάτι που διέλυσε τη φημολογία ότι επρόκειτο για ένα, τρόπον τινά, ανθρωποειδές ανώτερης τεχνολογίας.
Ο Massimo ήταν ένας νέος από την Ίμολα ο οποίος το 1990, στα 16 του χρόνια, είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα με μοτοσυκλέτα. Παρέμεινε σε κώμα για μεγάλο διάστημα έως ότου άρχισε να ακούει την κασέτα με το ηχογραφημένο μήνυμα του Senna. Ο θρύλος του Massimo λέει ότι η μητέρα του, μέσα στη μαύρη απελπισία για την κατάσταση του γιου της, σκέφτηκε να αποταθεί στο μεγάλο είδωλό του, τον Ayrton Senna. Τι θα μπορούσε να κάνει εκείνος; Τίποτε, πιθανότατα - αλλά τι θα πείραζε μια δοκιμή; Ο Θεός δεν είχε ανταποκριθεί στις παρακλήσεις της δύστυχης γυναίκας, ούτως ή άλλως. Έτσι, μέσω ενός από τους πιο γνωστούς ρεπόρτερ Φόρμουλα 1 στην Ιταλία, του Ezio Zermiani, ο Senna πληροφορήθηκε τι είχε συμβεί στον Massimo και ηχογράφησε μερικές φράσεις, όντας προφανώς και ο ίδιος σε αμηχανία ως προς τι θα μπορούσε πραγματικά να κάνει για να βοηθήσει σε μια τραγική υπόθεση που, δυστυχώς, έμοιαζε τετελεσμένη.
Η κασέτα έφτασε στη μητέρα του Massimo και το κασετόφωνο δίπλα στο κρεβάτι του δεν σταμάτησε να αναπαράγει τη φωνή του Ayrton με τα ενθαρρυντικά πλην μάταια λόγια προς το παιδί. Ώσπου, κάποια ημέρα, ο Massimo άνοιξε τα μάτια του και έδειξε να συνέρχεται. Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τι έγινε στη συνέχεια, εάν κατάφερε να αναρρώσει ή ξανακύλησε στην αναισθησία, εάν ο Massimo επέζησε ή εάν χάθηκε. Ο Senna, πάντως, έχοντας μάθει το θαύμα που είχε προκαλέσει η φωνή του, κάθε φορά που βρισκόταν στην Ίμολα φρόντιζε να αφιερώνει λίγη ώρα στον Massimo. Πάντα υπό άκρα μυστικότητα, ο Senna επισκεπτόταν τον κατάκοιτο νεαρό οπαδό του στο νοσοκομείο, συνήθως πριν από το Γκραν Πρι του Σαν Μαρίνο. Η Γερμανίδα δημοσιογράφος και προσωπική φίλη του Ayrton, Karin Sturm, στο βιβλίο της Goodbye Champion, Farewell Friend πιστοποιεί ότι, τουλάχιστον μία φορά, ο Senna εκμεταλλεύτηκε ένα τρίωρο κενό που υπήρξε στις δοκιμές εξέλιξης της McLaren στην Ίμολα, για να εξαφανιστεί από την πίστα και να βρεθεί για λίγο κοντά στον Massimo, το παιδί που ο ίδιος είχε σώσει, ή -εάν προτιμά κανείς μια λιγότερο μεταφυσική διατύπωση- που το είχε βοηθήσει να σωθεί. Η μόνη φορά που ο Senna δεν κατάφερε να τηρήσει τη συνήθειά του ήταν το 1994.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο lcitynews.blogspot.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.